Ο Λεονάρντο Μουκάρια είναι ένας εργάτης χωρίς ερωτηματικά. Δουλεύει σε έναν ρυζόμυλο της μικρόπολης Μορτάρα, κοντά στο Μιλάνο όταν ξαφνικά, τον Σεπτέμβριο του 1940, του λένε ότι επιστρατεύεται και ότι θα του χρεώσουν ένα μουλάρι. Βαφτίζει το μουλάρι Ιούλιο Καίσαρα, όχι χωρίς λόγο. Και μαζί, περνάνε, όταν ξεσπάσει ο πόλεμος, τη θάλασσα. Μαζί διασχίζουν την παγωμένη Αλβανία. Μαζί θα δουν τον πόλεμο στην πιο αποκρουστική και ωμή του έκφραση. Δεν έχει τίποτα το ηρωικό καμιά ζητωκραυγή το σκηνικό αυτό. Μια παράλογη, παγερή πορεία στο πουθενά. Και έναν βαθύ εσωτερικό μονόλογο. Ο Λεονάρντο λίγο-λίγο ξυπνάει, σκέπτεται. Κουβεντιάζει με το μουλάρι του, αρχίζει να αμφιβάλει και ν\' απορεί, προσπαθεί να βρει μιαν άκρη. Μια εξήγηση. Τι φταίει εκείνος, ένας εργάτης απ\' τη Μορτάρα για όλο αυτό το κρυσταλλιασμένο κακό. Βρίσκεται για μια στιγμή μπροστά στον ίδιο το Μπενίτο Μουσολίνι. Στο κέντρο της παγωμένης Αλβανίας. Απέναντι ο ένας στον άλλον: ο μουλαράς και ο "λαμπρός" δικτάτορας.
Όμως, η πορεία συνεχίζεται. Το ίδιο και ο μονόλογος μέσα στη ματωμένη βράση του πολέμου.
Κάποτε, απ\' την απέναντι πλαγιά, κάτι χακί φιγούρες γονατίζουν και τον πυροβολούν. Ο Λεονάρντο δε καταλαβαίνει γιατί. Χώνεται σ\' ένα δάσος και δεν απαντά στα πυρά. Αυτές οι χακί φιγούρες των Ελλήνων... Από την αρχή της οδοιπορίας του κιόλας, έχει πλάσει στη φαντασία του έναν Έλληνα και του\' δωσε μάλιστα και όνομα: Λεωνίδας. Πολύ θα ήθελε να τον έβρισκε αυτόν τον φανταστικό Λεωνίδα. Να τα βάλουν κάτω οι δυο τους, να δούνε τι πραγματικά τους χωρίζει. Αν υπάρχει κάτι.